تقدیم به بهترینم

زندگی را با تو می خواهم

خنده های بی ریا را بر لبان گرم تو من دوستدارم ...

شعر پر معنا !

گفتمش نقاش را نقشی بکش از زندگی
با قلم نقش حبابی بر لب دریا کشید

***
تورامیبینم ومیلم زیادت میشود هردم
تورامیبینم ودردم زیادت میشود دردم
***

نیازارم ز خود هرگز دلی را
که می ترسم در آن جای تو باشد

***
گر بی خبر آمدیم به کوی تو، دور نیست
فرصت نیافتیم که خود را خبر کنیم

***
از سوز محبت چه خبر اهل هوس را
این اتش عشق است نسوزد همه کس را

***
گر هیچ مرا در دل تو جاست بگو
گر هست بگو نیست بگو راست بگو

***
صبر در جور و جفای تو غلط بود غلط
تکیه بر عهد و وفای تو غلط بود غلط

***

ای آشنا !

وقتی شبیه آینه ها مهربان شدی ** من یک ستاره ماندم و تو، کهکشان شدی
غمگین و دلشکسته به راهت نشسته ام ** از آن شبی که خاطره ای بی نشان شدی
با من سخن بگو که منم آشنای تو ** ای آشنا که با دل من هم زبان شدی
می بینمت که پشت تن بوته های یاس ** پروانه خیال مرا آشیان شدی
وقتی نشست مهر نگاهت به جان من ** چون عشق در خزان دلم جاودان شدی

یک نفر...، یک جایی...

یک نفر...
یک جایی...
تمام رویاهایش لبخند توست
و زمانی که به تو فکر می کنه
احساس می کنه که زندگی واقعا با ارزشه
پس هرگاه احساس تنهایی کردی
این حقیقت رو به خاطر داشته باش
یک نفر...
یک جایی...
در حال فکر کردن به توست

فراموشت نمیکنم !

در کنار تو !

درسینه ام جایگاهی است
نامت را حک کردم
هر روز تو را می بوسم
و می بویم
و عاشقانه، چشمهایت را نگاه می کنم
دنیایی ساخته ام
خانه ای بر بلندای محبت
رشته های مهر پیچکهایش
گلدان هایی پر از گلهای سرخ
و تو
تنها معبود خانه‌ی کوچک من
خانه ای که به وسعت سرسبزی کوهساران است
و من در کنار چشمه ساران محبت
دستانت را می فشارم
من فردای امید را با چشمانی مشتاق مینگرم...
در کنار تو...

اگر ... بودم !

اگر شیمی بودم، با نام تو ترکیب می شدم.
اگر فیزیک بودم، نام زیبای تو را تجزیه و ترکیب می کردم.
اگر ریاضی بودم، زوایای نام تو را اندازه گیری می کردم.
اگر جغرافیا بودم، محل آشناییمان را به تمام نقشه ها مشخص می کردم.
اگر نقاشی بودم، با نام تو غروب زندگیمو رسم می کردم.
اگر ادبیات بودم، با نام تو اشعار زندگیمو می سرودم.
اگر تاریخ بودم، زمان آشناییمان را درگوش عالمیان می خواندم.

زهر شیرین !

بسی گفتند:«دل از عشق برگیر!»
«که نیرنگ است و افسون است و جادوست!»
ولی ما دل به او بستیم و دیدیم
که او زهر است، اما... نوش‌داروست.
***
چه غم دارم که این زهر تب‏آلود
تنم را در جدایی می‏گدازد
از آن شادم که در هنگامه درد
غمی شیرین دلم را می‏نوازد.
***
اگر مرگم به نامردی نگیرد:
مرا مهر تو در دل جاودانی‏ست.
وگر عمرم به ناکامی سَرآید،
تو را دارم، که مرگم زندگانی‏ست.
 ***

نیلوفر زیبا !

تو ای نیلوفر پیچده در تنهایی و غربت
شنیدم آن صدای نازنینت را
که فریادش نهادی نام
شنیدم ضجه های پر طنینت را
که پیوسته در گوشم
صدا می کرد

مرا شرمنده در وجدان خاموشم
رها می کرد
کویر خشک و بی تاب تنت را
باز خواهم کاشت
پر از عشق و پر از احساس
پر از نیلوفر زیبا
هم اکنون با تو خواهم بست پیمانی
که تا دنیاست این دنیا
دگر ترکت نخواهم کرد
تو را می خواهم ای
نیلوفر زیبا

عشق !