لحظه ای صبرکن

ظریفی با عربی همراه شد در آن اثنا از او پرسید : چه نام داری ؟

گفت : مطر ، یعنی باران .

پرسید : کنیت تو چیست ؟

گفت : ابوالغیث ، یعنی پدر باران .

پرسید : پدرت چه نام دارد .

گفت : فرات . پرسید : کنیت او چیست .

گفت : ابوالفیض یعنی پدر آب روان

پرسید : نام مادرت چیست . گفت : سحاب یعنی ابر – پرسید : کنیت او چیست .

گفت : ام البحر : یعنی مادر دریا

گفت برای خدا ، لحظه ای باش تا زورقی پیدا کنم و گرنه در همراهی با تو غرق خواهم شد .

عوض گله نداره

شخصی به منزل دوستی رفت . صاحب خانه کاسه ای شیر نزد او نهاد و گفت :

میل فرمایید که ماست ، پنیر ،  روغن و کره از شیر است .

میهمان بخورد و دم نزد و رفت و صاحب خانه را به خانه ی خود دعوت کرد . روز موعد یک " شاخه مو " نزد وی نهاد و گفت :

میل فرمایید که دوشاب ، حلوا ، شیره ، کشمش و غیره از همین عمل می آید !

حکایت

• ابوالحسن فوشنجی گفته است: که در دنیا هیچ چیز ناخوش تر نیست از دوستی که دوستی وی از برای غرضی یا عوضی باشد.

• شیخ ابوالحسن خرقانی روزی به اصحاب خود گفت که چه بهتر بود؟ گفتند: شیخا هم تو بگوی. گفت: دلی که در وی همه یاد کرد او بود.

• رُوَیم گفته است: جوانمردی آن است که برادران خود را معذور داری و بر ذلتی که از ایشان واقع شود با ایشان چنان معامله نکنی که از ایشان عذر باید خواست.

• یوسف بن الحسین گفته است: همه نیکویی ها در خانه ای است و کلید آن تواضع و فروتنی؛ و همه بدی ها در خانه ای است و کلید آن مایی و منی .

کبوتر

حکایت – گفت آورده اند که : جفتی کبوتر بودند و دانه فراهم می آوردند تا آوند پر کنند ، نر گفت : اول تابستان است و در دشت علف بسیار ، این دانه نگاهداریم تا زمستان که در صحرا چیزی نیابیم ، بدین روزگار گذاریم ، ماده هم بر آن اتفاق کرد، و بر این قرار گرفت ، و دانه آنگاه که بنهادند نم داشت ، چون تابستان در آمد آوند را پر ندید ، ماده را گفت : این در وجه قوت زمستان بود چرا خوردی ؟ ماده گفت : نخوردم ، هر چند انکار کرد سود نداشت ، و تصدیق نیافت می زدش تا سپری شد . پس در فصل زمستان که بارانها متواتر شد دانه نم کشید و آوند به قرار اصل باز رفت ، نر وقوف یافت که نقصان چه بوده است ؟ جزع کردن  گرفت و می نالید و می گفت : دشوارتر آنکه پشیمانی سود ندارد . و مردم عاقل باید که در نکایت و نکال تعجیل روا نبیند ، تا همچون آن کبوتر به سوز هجر مبتلی نگردد.

و فایده کیاست آنست که عواقب کارها دیده آید ، و در مصالح حال و مآل غفلت ورزیده نشود ، چه اگر کسی همه ادوات بزرگی فراهم آرد چون استعمال به وقت و در محل دست ندهد از منافع آن بی بهره ماند .

پند عجیب

در سال آخر عمر « حاج ملا هادی سبزواری» روزی شخصی به مجلس درس وی آمد و خبر داد که در قبرستان ، شخصی پیدا شده که نصف بدنش در قبر و نصف دیگر بیرون و دائماً نگاهش به آسمان است و هر چه بچه ها مزاحمش می شوند ، به آنها اعتنا نمی کند.

حاجی گفت: خودم باید او را ملاقات کنم. بنابراین به نزد آن مرد رفت و از دیدن او بسیار تعجب کرد ، اما آن مرد به حاجی اعتنایی نکرد.

پس از مدتی ، حاجی به او گفت: تو کیستی و چه کاره ای ؟

من تو را دیوانه نمی بینم ، اما رفتارت هم عاقلانه نیست.

مرد گفت: من شخص نادان بی خبری هستم ، تنها به دو چیز یقین دارم . اول آن که ، فهمیده ام من و این عالم، خالقی بزرگ داریم که در شناختن و بندگی او نباید کوتاهی کنیم.

دوم آن که، فهمیده ام در این دنیا نمی مانم و پس از مرگ به عالم دیگر خواهم رفت ، ولی نمی دانم وضع من در آن عالم، چگونه خواهد بود؟ جناب حاجی، من از این دو موضوع ، بیچاره و پریشان حال شده ام، به طوری که مردم مرا دیوانه می پندارند. شما که خود را عالم مسلمانان می دانید و این همه علم دارید، چرا ذره ای درد ندارید ، بی باک هستید و در فکر نیستید؟

این پند، مانند تیری دردناک بر دل حاجی نشست. به خانه برگشت در حالی که دگرگون شده بود. پس از آن، باقیمانده کوتاه عمرش را دائماً در فکر سفر آخرت و تهیه توشه این راه پر خطر بود تا اینکه از دنیا رفت.

هر کس، در هر مقامی که باشد، نیاز به  شنیدن پند و موعظه دارد، زیرا اگر نسبت به آنچه که می شنود دانا باشد ، آن موعظه برایش تذکر است و چون انسان فراموش کار است، همیشه محتاج یادآوری است و اگر جاهل باشد، این موعظه برایش دانش و کسب معرفت است.

جوان خوش چهره

در قریش ، جوانی بود زیبا و خوش چهره وی ، زندگی مرفه و آسوده ای داشت. مردم قریش ، به خاطر لطافت و زیبایی صورتش ( که همچون پنجه ی آفتاب بود ) او را "شماس" لقب داده بودند.

هنگامی که پیامبر اسلام (ص) به رسالت برانگیخته شد ، شماس بن عثمان ، دعوتش را پذیرفت و خود را برای هرگونه فداکاری آماده کرد و سپس ، بر اثر شکنجه های بیش از حد دشمنان ، به دستور پیامبر (ص) خانواده و شهر خویش را ترک گفت و به حبشه هجرت کرد.

پس از چندی ،" شماس" از حبشه به مکه بازگشت و دوباره ، با گروهی از مسلمانان به یثرب هجرت کرد. پیامبر (ص) که به مدینه آمد ، میان او و حنظلة بن ابی عامر ، عقد برادری بست.

عشقی آتشین نسبت به خدا و اسلام ، تمام صفحه دل شماس را فرا گرفته بود. او در راه معشوق ، سر از پا نمی شناخت. وقتی جنگ بدر آغاز شد ، شماس در نبرد شرکت جست و آسیب سختی بر مشرکان وارد ساخت.

سال بعد ، جنگ احد پیش آمد و پیامبر (ص) پرچم جنگ را برافراشت . در این جنگ ، بر مسلمانان شکست سنگینی وارد شد و بسیاری پا به فرار گذاشتند. هر چه رسول خدا (ص) آنان را به مقاومت و ایستادگی فرا خواند ، توجهی نکردند ، اما "شماس"، همچون کوه در برابر مشرکان ایستاد و از چپ و راست ، به آنان یورش آورد. پیامبر (ص) هر گاه به او می نگریست ، می دید که سخت مشغول نبرد است.

پیامبر (ص) در جنگ احد ، از شدت ضربه های وارد بر جسم و صورتش ، از حال رفت و گروهی از یارانش نیز کشته شدند. "شماس"، همچون سپری پولادین از پیامبر (ص) حفاظت می کرد. ضربه های شمشیر دشمن ، پیاپی بر بدنش وارد می شد و تیرهای مشرکان ، اندامش را پاره پاره می ساخت ، اما "شماس" همچنان پایداری می کرد. سرانجام ، "شماس" قهرمان ، بر اثر شدت زخم و جراحت ، از پای درافتاد. پیکر مجروح و نیمه جانش را به مدینه آوردند. پس از یک شبانه روز ، در سی و چهار سالگی ، در مدینه جان سپرد و به خیل شهیدان پیوست. از رسول خدا (ص) نقل شده است که فرمود:

«من، هیچ کس را در بهشت همچون " شماس" ندیدم!»

یوسف

مو قعی که می خواستن حضرت یوسف رو توئی بازار برده فروشا بفروشن به خاطر زیبائی و جلال یوسف آدمای گردن کلفتی با پولای هنگفتی تو حراج شرکت کرده بودن اونقدر قیمت بالا رفته بود که چند نفر بیشتر نمی تونستند به حراج ادامه بدن.......یه پیر زن با یه کلاف نخ اومد تو حراج بهش گفتن پیر زن چی میخوای ؟ گفت: اومدم یوسفو بخرم همه بهش خندیدند گفتن تو چطور !!! میتونی با این کلاف اونو بخری گفت: منم میدونم یوسفو به من نمی دن ولی می خوام اسمم جزو خریداران اون باشه.

راز خوشبختی ...

مرد کامل !

مرد کامل

. توبه، گناه را نابود می کند .

. تهیدستی، زبان هوشمند را از ذکر حجت برمی بندد.

. کامل مرد کسی است که لغزشهایش معدود بود.

. بیماری، زندان جسم است و اندوه زندان روح .

. آنچه از آن شادمان شوند، در نبودش اندهگین گردند. گریز بهنگام، پیروزی است.

.  صائب ترین رای تو، دورترین رای تو از هواهای توست.

امید های آدمی !

امیدهای آدمی

عبدالله گفت: پیامبر خدا(ص) روزی برای ما مربعی کشید و از وسطش خطی دیگر رسم کرد که تا خارج آن می آمد. و در دو طرف خط وسط، خطوط کوچک دیگری کشید و گفت: آیا می دانید این چیست؟  گفتیم خدا و پیامبرش نیک تر آگاهند.

گفت: خط وسط آدمیزاده است و مربع ، اجلی است که بر وی محیط است.

و این خطوط کوچک دیگر عرضی که در اطراف اوست، پیشامدهایی است که وی را همی گزند و آزارند و اگر یکی موفق نشود، دیگری به آزارش می پردازد. اما آن خط که بیرون مربع است، امیدهای آدمی است.